چگونه بکن‌باوئر به مغز متفکر، دل و جرات و چشم‌انداز بایرن مونیخ تبدیل شد؟

پنجشنبه ۲۲ مه ۲۰۰۸، در ساعات اولیه صبح، در جایگاه ویژه تماشاگران ورزشگاه لوژنیکی مسکو، کمی پس از آنکه منچستریونایتد در ضربات پنالتی قهرمان لیگ قهرمانان اروپا شد. من آخرین نسخه از ... را در دست دارم.قهرمانانمجله در دستم بود و سعی می‌کردم شجاعت پیدا کنم و از فرانتس بکن‌باوئر، که مشغول صحبت پشت میز کناری بود، بخواهم جلد مجله را امضا کند.

بعد از چند دقیقه، سکوت برقرار شد و من از فرصت استفاده کردم و از بابت وقفه عذرخواهی کردم و از بکن‌باوئر خواستم که امضا بدهد. او با مهربانی سر تکان داد و خودکار و مجله‌ای را که به او تعارف شده بود، گرفت و گفت: «البته.» در حالی که داشت امضا می‌کرد، از او پرسیدم که نظرش در مورد مسابقه چیست. مکث کرد، سپس با دست راستش هوا را گرفت تا اختلاف کم پیروزی یونایتد را نشان دهد.

در آن زمان، این حرکت فقط یک نکته‌سنجی مختصر و شگفت‌انگیز به نظر می‌رسید. بعدها متوجه شدم که بکن‌باوئر بخش زیادی از دوران حرفه‌ای خود را در آن حاشیه‌ها گذرانده است.

پرچم کمک داور، امیدهای او را برای قهرمانی در جام جهانی ۱۹۶۶ در ومبلی نقش بر آب کرده بود. چهار سال بعد، با اینکه او با دست دررفته‌اش که در گردنش آویزون بود، در زمین ماند، آلمان غربی همچنان بزرگترین نیمه‌نهایی جام جهانی تمام دوران را با اختلاف کمی نسبت به ایتالیا، در هفت بازی، واگذار کرد.

این اتفاق امروزه هرگز نمی‌تواند رخ دهد، اما عکس معروف او که دستش را روی سینه‌اش بسته بود - او ترقوه‌اش شکسته بود - گواه نمادینی است که نشان می‌دهد بکن‌باوئر پشت آن ظرافت، شجاعت و جسارت داشته است.

حتی در سال ۱۹۷۴، سالی که او جام ملت‌های اروپا و جام جهانی را برد، موفقیت‌های بکن‌باوئر به سختی روال عادی داشت. بایرن در مقابل اتلتیکو مادرید، یک دقیقه تا شکست فاصله داشت که گئورگ شوارتزنبک بازی را به تساوی کشاند و زمینه را برای پیروزی ۴-۰ بایرن در بازی تکراری فراهم کرد.

در فینال جام جهانی، تیم بکن‌باوئر به سختی ۲۰ دقیقه در جریان بازی بود که پنالتی یوهان نیسکنس، نارنجی‌پوشان درخشان را پیش انداخت. کمی تمرکز بیشتر از سوی هلندی‌ها می‌توانست نتیجه را قطعی کند، اما پل برایتنر در دقیقه ۲۵ از روی نقطه پنالتی بازی را به تساوی کشاند. حتی به عنوان یک مربی، قهرمانی او در جام جهانی ۱۹۹۰ تا حد زیادی مدیون بی‌عرضگی انگلیس از روی نقطه پنالتی در تورین بود.

فراز و نشیب‌های سرنوشت، بسیاری از فوتبالیست‌ها را نامتعادل یا تلخ کرده است، با این حال، در مواجهه با دو فریبکار پیروزی و فاجعه در آثار کیپلینگ، متانت و وقار باشکوه بکن‌باوئر همچنان قابل توجه است. حتی برایان کلاف نیز با تأثر درباره او گفت: «یک بار فرانتس بکن‌باوئر را دیدم که وارد رستورانی شد و او این کار را همانطور که فوتبال بازی می‌کرد، انجام داد: با کلاس و اقتدار.»

یکی از راه‌های نگاه به تاریخ فوتبال، مبارزه‌ای مداوم و لاینحل برای اقتدار و نفوذ بین بازیکنان و مربیان است. از دهه ۱۹۳۰، مربیان همواره دست بالا را داشته‌اند، اما بکن‌باوئر یکی از معدود فوتبالیست‌هایی است که واقعاً شیوه بازی را تغییر داده است.

اگرچه او هرگز از زندگی روی نیمکت مربیگری لذت نبرد - و تا حدودی به این دلیل که احساس می‌کرد باید به موسساتی که برایش مهم بودند کمک کند، مربیگری آلمان غربی، مارسی و بایرن را پذیرفت - اما خیلی زود خود را به عنوان یک مربی زیرک در زمین ثابت کرد.

در سال ۱۹۶۷، بایرن اولین جام اروپایی خود، جام برندگان جام، را به دست آورد. روتن قطعاً در حال پیشرفت بود - وقتی بوندسلیگا در سال ۱۹۶۳ تشکیل شد، آنها آنقدر بی‌اهمیت بودند که برای پیوستن به آن دعوت نشدند - اما بکن‌باوئر متوجه شد که یک تغییر اساسی لازم است. بایرن تحت هدایت زلاتکو کاجکوفسکی، مربی آینده‌نگر خود، کمی بیش از حد بی‌خیال بود. اگر آنها می‌خواستند بوندسلیگا را ببرند - و شانسی برای کسب جام اروپا داشته باشند - باید کارآمدتر می‌شدند.

این اتفاق قرار نبود تحت نظر مربی یوگسلاوی بیفتد، کسی که یک سال بعد باشگاه را ترک کرد. بین سال‌های ۱۹۷۴ تا ۱۹۷۶، بایرن سومین تیمی شد که سه جام اروپایی متوالی را به دست آورد. اگرچه سه‌گانه روتن تحت مدیریت دتمار کرامر و اودو لاتک به دست آمد، اما می‌توان گفت بکن‌باوئر، که به عنوان یک سویپر، بازی را هدایت می‌کرد، معمار واقعی آن دوران طلایی بود.

بکن‌باوئر به عنوان یک لیبرو آنقدر تأثیرگذار بود که فوتبال آلمان مدت‌ها پس از آویختن کفش‌هایش در سال ۱۹۸۳، از نظر تاکتیکی تابع اسطوره او باقی ماند. حتی در سال ۱۹۹۶، زمانی که آلمان قهرمان اروپا شد، تأثیرگذارترین بازیکن آنها ماتیاس سامر، سویپر، بود. تا زمانی که رودی فولر، پس از یورو ۲۰۰۰ فاجعه‌بار، هدایت تیم را به دست نگرفت، مانشافت سرانجام مرتکب ارتداد تاکتیکی - به زبان آلمانی - نشد و سویپر را کنار نگذاشت.

بکن‌باوئر در دوران جوانی، از طرفداران پروپاقرص جاچینتو فاکتی بود، که مسلماً بزرگترین مدافع کناری تهاجمی جهان در دهه 1960 محسوب می‌شد. همانطور که برایان گلانویل در کتاب خود اشاره کرده استگاردینآگهی ترحیم برای اسطوره ایتالیایی، «با تماشای حملات تماشایی فاکتی از دفاع چپ و شوت‌های رعدآسای پای راست او، بکن‌باوئر از خود پرسید که چرا او، به عنوان یک لیبرو و یک سوئیپر، نباید از نقشی مرکزی‌تر حمله کند. او این کار را کرد و فوتبال کامل در بایرن مونیخ متولد شد.»

نکته آخر گلانویل بحث‌برانگیز است. بکن‌باوئر هرگز چنین ادعاهای بزرگی از جانب خودش نکرده است. با این حال، به عنوان کسی که زیاد در مورد این بازی فکر کرده بود، او برداشت جذاب خودش را از توتال فوتبال داشت و یک بار گفت: «این سبک بیشتر مدیون عنصر غافلگیری بود تا هر فرمول جادویی. هلندی‌ها برای مدت طولانی از مجازات فرار کردند زیرا حریف هرگز نمی‌توانست تاکتیک‌هایی را که با آنها روبرو بود، تشخیص دهد. اصلاً تاکتیکی وجود نداشت، فقط بازیکنان درخشانی با توپ بازی می‌کردند.»

به عبارت دیگر، در بحث تکراری بر سر تأثیر مربیان و بازیکنان در توسعه بازی، بکن‌باوئر متقاعد شده است که برخلاف آنچه مکتب تاریخ فوتبال هیپستر ممکن است القا کند، توتال فوتبال خیلی بیشتر مدیون یوهان کرایف بوده تا رینوس میشل.

اسوالدو آردیلس گفت بزرگترین فوتبالیست زنده آلمان، رهبری بود که فوتبال بی‌نظیری بازی می‌کرد. دوران باشکوه بکن‌باوئر یادآور دورانی است که مربیان همه مدیران دیکتاتور و جزئی‌نگر نبودند و بازیکنان نیز می‌توانستند رهبر باشند.

نه اینکه سبک او همه را متقاعد کرده باشد. در دو دوره حضورش در نیویورک کاسموس، بازی او برای یکی از مدیران اجرایی که به یکی از نوچه‌هایش شکایت کرده بود، زیادی هوشمندانه بود: «به کراوت بگو کونش رو جلو بگیره - ما که میلیون‌ها دلار برای یه نفر که تو خط دفاع پرسه بزنه نمی‌دیم.»

در نهایت، محصولات مرتبط با فوتبال را از شرکت خود توصیه خواهیم کرد.