Squash player Sobhy Says: Drawing strength from setbacks

„Bez względu na to, co przyniesie mi życie, wiem, że dam sobie z tym radę”.

Amanda Sobhy wróciła do rywalizacji w tym sezonie, kończąc koszmar związany z kontuzją i zyskując rozpęd dzięki serii coraz bardziej imponujących występów, zwieńczonych zostaniem kluczową postacią drużyny USA, która po raz drugi z rzędu zdobyła tytuł drużynowego mistrza świata w squasha WSF.

Podczas Drużynowych Mistrzostw Świata w Squashu, pierwszych mistrzostw świata, na których jednocześnie rozgrywano zawody mężczyzn i kobiet, Sobhy opowiedziała dziennikarzom o swojej amerykańsko-egipskiej tożsamości, o tym, jak proces powrotu do zdrowia po zaburzeniach odżywiania i zerwaniu dwóch ścięgien Achillesa ukształtował u niej niezniszczalną psychikę, a także o tym, dlaczego może zapisać się w historii na Igrzyskach Olimpijskich w Los Angeles w 2028 roku.

Czwarty dzień

Amanda Sobhy sięga po piłkę podczas meczu reprezentacji USA.

Amanda Sobhy nie dorastała z nadzieją, że pójdzie w ślady sławnych amerykańskich graczy w squasha. Jako sport wybijający się na tle ogromnego radaru kraju, po prostu nie było żadnego.

Zamiast tego jej bohaterką została legenda tenisa Serena Williams.

„Była po prostu tak silna i zacięta, a siła była również moją specjalnością” – powiedziała Sobhy portalowi Olympics.com podczas Drużynowych Mistrzostw Świata 2024 w Hongkongu, transmitowanych na żywo na stronie Olympics.com.

„I ona po prostu robiła swoje. Była zaciekłą rywalką i to było coś, do czego naprawdę dążyłam”.

Przyjmując takie podejście, Sobhy w 2010 roku został pierwszym w USA mistrzem świata juniorów w squasha.

Po przejściu na zawodowstwo zapisała się w historii jako pierwsza amerykańska zawodniczka, która w 2021 roku znalazła się w czołowej piątce rankingu Professional Squash Association (PSA).

Sobhy miał jednak mentora gry w squasha bliżej domu.

Jej ojciec reprezentował reprezentację Egiptu, kraju, w którym squash cieszy się statusem głównego sportu. Ten północnoafrykański kraj wyprodukował pozornie niekończącą się taśmę produkcyjną mistrzów squasha w ciągu ostatnich trzech dekad.

Niedługo potem Sobhy zaczął grać i osiągnął sukces.

Mimo że Sobhy uczyła się swojego fachu w klubach golfowych w USA, jej egipskie korzenie sprawiły, że nie przerażała jej reputacja tamtejszych graczy.

„Nasz ojciec zabierał nas do Egiptu każdego lata na pięć tygodni, a ja dorastałam grając przeciwko Egipcjanom w jednym z oryginalnych klubów sportowych o nazwie Heliopolis, w którym grali numer jeden na świecie Ali Farag i były mistrz Ramy Ashour. Dorastałam więc, oglądając ich treningi” – kontynuowała.

„Jestem Egipcjaninem z krwi i jestem też obywatelem Egiptu, więc rozumiem styl gry. Mój styl jest trochę hybrydą stylu egipskiego i ustrukturyzowanego stylu zachodniego”.

Katastrofa uderza po raz drugi w Amandę Sobhy

Ten wyjątkowy styl w połączeniu z silną wiarą w siebie sprawiły, że Sobhy błyskawicznie awansowała w rankingu kobiet w squasha.

W 2017 roku grała w najlepszego squasha w swojej karierze, gdy otrzymała druzgocący cios.

Podczas turnieju w Kolumbii zerwała ścięgno Achillesa w lewej nodze.

Po 10 miesiącach wyczerpującej rehabilitacji wróciła, chcąc nadrobić stracony czas. Czwarty tytuł US National nastąpił później tego samego roku i najwyższa w karierze pozycja w światowym rankingu, wynosząca trzy.

Sobhy kontynuował świetną formę przez kolejne sezony i w dobrym nastroju przybył na Hong Kong Open 2023, zanim znów nadeszła katastrofa.

W finale, po odbiciu się od tylnej ściany w celu odzyskania piłki, zerwała ścięgno Achillesa w prawej nodze.

„Od razu wiedziałem, co to jest. A szok jest chyba najtrudniejszą rzeczą do ogarnięcia. Nigdy nie spodziewałem się, że tak poważny uraz zdarzy się ponownie w mojej karierze” – przyznał Sobhy.

„Moje pierwsze myśli były takie: Co zrobiłem, żeby na to zasłużyć? Dlaczego to mnie spotyka? Jestem dobrym człowiekiem. Ciężko pracuję”.

Po pewnym czasie poświęconym na przetworzenie ostatniego niepowodzenia Sobhy zrozumiała, że jedynym sposobem na przezwyciężenie tej sytuacji jest zmiana nastawienia.

Użalanie się nad sobą i gniew ustąpiły miejsca determinacji, by powrócić i zostać jeszcze lepszym graczem w squasha.

„Mogłam odwrócić scenariusz i spojrzeć na to pozytywnie. Nie udało mi się przejść rehabilitacji tak dobrze, jak bym chciała za pierwszym razem, a teraz mam okazję zrobić to ponownie. Więc wrócę lepsza” – powiedziała.

„Zawsze potrafię znaleźć sens w każdej negatywnej sytuacji. Postanowiłem wyciągnąć z tego doświadczenia wszystkie pozytywy, jakie mogłem, i nie pozwolić, by zniszczyło moją karierę. Chciałem udowodnić sobie, że mogę wrócić nie raz, ale mogę to zrobić dwa razy.

„Było łatwiej w pewnym sensie za drugim razem, ponieważ wiedziałam, czego się spodziewać i mogłam wyciągnąć wnioski z pierwszego razu i zastosować je w tym procesie rehabilitacji. Ale jednocześnie było trudniej psychicznie, ponieważ wiedziałam, jak wyczerpujący i długi jest ten proces rehabilitacji. Ale jestem po prostu bardzo dumna z siebie, że wróciłam i jak poradziłam sobie z tą podróżą”.

O jej ciężkiej pracy świadczy dobra forma, jaką utrzymuje od czasu ostatniego powrotu na kort we wrześniu tego roku.

„Skrzynka z narzędziami doświadczeń, do których mogę się odwołać, kiedy przeżywam trudne chwile, jest ogromna. Nie ma nic trudniejszego niż to, przez co właśnie przeszłam” – powiedziała.

„To po prostu zmusiło mnie do o wiele większego zaufania do siebie. Bez względu na to, co życie mi teraz rzuci, wiem, że mogę to przetrwać. To sprawiło, że stałem się o wiele silniejszy. To sprawiło, że nauczyłem się ufać sobie o wiele bardziej, więc gdy jestem w trudnym momencie meczu i czuję się zmęczony, mogę czerpać z tego, co przeszedłem w zeszłym roku z powodu kontuzji i wykorzystać tę siłę, aby mnie napędzać”.

Squash staje się coraz bardziej popularny na całym świecie

Od niszowego sportu do sportu olimpijskiego, sport ten przyspiesza swój przełom w mediach społecznościowych i prawdziwym świecie. Między rozrywką i rekreacją w mieście a rywalizacją na korcie, wiele uwagi skupiło się na squashu.

Do początku XX wieku w squasha grano tylko w szkołach. Dopiero w 1907 roku Stany Zjednoczone utworzyły pierwszą wyspecjalizowaną federację squasha i ustaliły dla niej zasady. W tym samym roku Brytyjska Federacja Tenisa i Sportów Rakietowych utworzyła podkomisję squasha, która była prekursorem Brytyjskiej Federacji Squasha, która została utworzona w 1928 roku. Po tym, jak komercyjni gracze zaczęli budować publiczne korty do squasha w 1950 roku, sport ten szybko zyskał popularność i prawdopodobnie na początku lat 80. XIX wieku liczba osób uprawiających tę grę dramatycznie wzrosła. Do tego czasu sport ten był podzielony na grupy amatorskie i zawodowe. Profesjonalną grupę sportowców stanowią zazwyczaj zawodnicy przeszkoleni w specjalistycznym klubie.

Obecnie w squasha gra się w 140 krajach. Spośród nich 118 krajów tworzy Światową Federację Squasha. W 1998 roku squash został po raz pierwszy włączony do 13. Igrzysk Azjatyckich w Bangkoku. Obecnie jest to jedno z wydarzeń Światowego Kongresu Sportowego, Igrzysk Afrykańskich, Igrzysk Panamerykańskich i Igrzysk Wspólnoty Narodów.