Πώς ο Μπεκενμπάουερ έγινε το μυαλό, τα κότσια και το όραμα της Μπάγερν Μονάχου

Είναι Πέμπτη 22 Μαΐου 2008, ξημερώματα, στην VIP περιοχή του σταδίου Λουζνίκι της Μόσχας, λίγο μετά την κατάκτηση του Champions League από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στα πέναλτι. Στέκομαι με το τελευταίο αντίτυπο του...Πρωταθλητέςπεριοδικό στο χέρι μου, προσπαθώντας να βρω το θάρρος να ζητήσω από τον Φραντς Μπεκενμπάουερ, ο οποίος συζητούσε βυθισμένος σε ένα κοντινό τραπέζι, να υπογράψει το εξώφυλλο.

Μετά από λίγα λεπτά, επικρατεί μια παύση και, εκμεταλλευόμενος την ευκαιρία, ζητώ συγγνώμη για τη διακοπή και ζητώ την υπογραφή του Μπεκενμπάουερ. «Φυσικά», γνέφει καταφατικά, παίρνοντας ευγενικά το στυλό και το περιοδικό που μου προσφέρθηκαν. Ενώ υπογράφει, τον ρωτάω τι γνώμη έχει για τον αγώνα. Σταματάει και μετά τσιμπάει τον αέρα με το δεξί του χέρι για να μεταδώσει τη μικρή διαφορά της νίκης της Γιουνάιτεντ.

Εκείνη την εποχή, η χειρονομία φαινόταν απλώς ένα θαυμάσια συνοπτικό κομμάτι σχολιασμού. Αργότερα, συνειδητοποίησα ότι ο Μπεκενμπάουερ είχε περάσει μεγάλο μέρος της καριέρας του ζώντας σε αυτό το περιθώριο.

Η σημαία ενός επόπτη γραμμών είχε βοηθήσει να διαλυθούν οι ελπίδες του να κερδίσει το Παγκόσμιο Κύπελλο στο Γουέμπλεϊ το 1966. Τέσσερα χρόνια αργότερα, παρόλο που παρέμεινε στον αγωνιστικό χώρο με το εξαρθρωμένο χέρι του δεμένο με ιμάντα, η Δυτική Γερμανία έχασε τον μεγαλύτερο ημιτελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου όλων των εποχών, με το περίεργο γκολ σε επτά αγώνες, από την Ιταλία.

Δεν θα μπορούσε ποτέ να συμβεί σήμερα, αλλά η περίφημη φωτογραφία του με το χέρι δεμένο στο στήθος του - είχε σπάσει την κλείδα του - είναι η εμβληματική απόδειξη ότι με τον Μπεκενμπάουερ υπήρχε θάρρος πίσω από την κομψότητα.

Ακόμα και το 1974, τη χρονιά που κατέκτησε το Ευρωπαϊκό Κύπελλο και το Παγκόσμιο Κύπελλο, οι επιτυχίες του Μπεκενμπάουερ δεν ήταν καθόλου συνηθισμένες. Εναντίον της Ατλέτικο Μαδρίτης, η Μπάγερν ήταν ένα λεπτό μακριά από την ήττα πριν ισοφαρίσει ο Γκέοργκ Σβάρτσενμπεκ - προετοιμάζοντας μια επανάληψη που οι Ρότεν κέρδισαν με 4-0.

Στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου, η ομάδα του Μπεκενμπάουερ ήταν μόλις 20 λεπτά στο παιχνίδι, καθώς το πέναλτι του Γιόχαν Νίσκενς έδωσε το προβάδισμα στους εκπληκτικούς «Οράνιες». Λίγη περισσότερη κλινική συγκέντρωση από τους Ολλανδούς θα μπορούσε να είχε σφραγίσει το αποτέλεσμα πριν ο Πολ Μπράιτνερ ισοφαρίσει από το πέναλτι στο 25ο λεπτό. Ακόμα και ως προπονητής, η νίκη του στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1990 οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό στην ανικανότητα της Αγγλίας από το πέναλτι στο Τορίνο.

Οι αντιξοότητες της μοίρας έχουν φέρει σε ανισορροπία ή έχουν πικράνει πολλούς ποδοσφαιριστές, ωστόσο, απέναντι στους δύο απατεώνες του Κίπλινγκ, που ήταν οι θρίαμβοι και οι καταστροφές, η κομψή ψυχραιμία του Μπεκενμπάουερ παραμένει αξιοσημείωτη. Ακόμα και ο Μπράιαν Κλαφ συγκινήθηκε να πει γι' αυτόν: «Κάποτε είδα τον Φραντς Μπεκενμπάουερ να μπαίνει σε ένα εστιατόριο και το έκανε με τον ίδιο τρόπο που έπαιζε ποδόσφαιρο: με κλάση και κύρος».

Ένας τρόπος να δούμε την ιστορία του ποδοσφαίρου είναι ως μια συνεχή, άλυτη πάλη για εξουσία και επιρροή μεταξύ παικτών και προπονητών. Από τη δεκαετία του 1930, οι προπονητές είχαν πάντα το πάνω χέρι, αλλά ο Μπεκενμπάουερ είναι ένας από τους λίγους ποδοσφαιριστές που άλλαξαν πραγματικά τον τρόπο που παίζεται το παιχνίδι.

Αν και ποτέ δεν απόλαυσε πραγματικά τη ζωή ως προπονητής -συμφώνησε να προπονήσει τη Δυτική Γερμανία, τη Μαρσέιγ και την Μπάγερν εν μέρει επειδή ένιωθε την ανάγκη να βοηθάει θεσμούς που τον ενδιέφεραν- πολύ γρήγορα αποδείχθηκε ένας οξυδερκής προπονητής στο γήπεδο.

Το 1967, η Μπάγερν κέρδισε το πρώτο της ευρωπαϊκό τρόπαιο, το Κύπελλο Κυπελλούχων. Οι Roten σίγουρα προόδευαν - όταν ιδρύθηκε η Bundesliga το 1963, ήταν πολύ ασήμαντοι για να προσκληθούν να συμμετάσχουν - αλλά ο Μπεκενμπάουερ μπορούσε να δει ότι χρειαζόταν μια σημαντική αλλαγή. Υπό τον οραματιστή προπονητή τους Ζλάτκο Καϊκόφσκι, η Μπάγερν ήταν λίγο υπερβολικά αδιάφορη. Αν ήθελαν να κερδίσουν την Bundesliga - και να έχουν μια ευκαιρία για το Ευρωπαϊκό Κύπελλο - έπρεπε να γίνουν πιο αποτελεσματικοί.

Αυτό δεν επρόκειτο να συμβεί υπό τον Γιουγκοσλάβο, ο οποίος έφυγε από την ομάδα ένα χρόνο αργότερα. Μεταξύ 1974 και 1976, η Μπάγερν έγινε η τρίτη ομάδα που κέρδισε τρία συνεχόμενα Κύπελλα Πρωταθλητριών. Αν και το τρεμπλ των Roten επιτεύχθηκε υπό την καθοδήγηση των Ντέτμαρ Κράμερ και Ούντο Λάτεκ, θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι ο Μπεκενμπάουερ, διευθύνοντας το παιχνίδι ως ο σκούπερ, ήταν ο πραγματικός αρχιτέκτονας εκείνης της χρυσής εποχής.

Τόσο επιδραστικός ήταν ο Μπεκενμπάουερ ως λίμπερο, που το γερμανικό ποδόσφαιρο παρέμεινε τακτικά δέσμιο του θρύλου του πολύ καιρό αφότου κρέμασε τα παπούτσια του το 1983. Ακόμα και το 1996, όταν η Γερμανία έγινε πρωταθλήτρια Ευρώπης, ο πιο επιδραστικός παίκτης της ήταν ο sweeper Ματίας Ζάμερ. Μόνο όταν ανέλαβε ο Ρούντι Φόλερ, μετά από ένα καταστροφικό Euro 2000, η ​​Mannschaft διέπραξε τελικά τακτική αίρεση - με γερμανικούς όρους - και εγκατέλειψε τον sweeper.

Ως νεαρός παίκτης, ο Μπεκενμπάουερ ήταν ένας απαιτητικός λάτρης του Τζιατσίντο Φακέτι, αναμφισβήτητα του καλύτερου επιθετικού φουλ μπακ στον κόσμο τη δεκαετία του 1960. Όπως σημείωσε ο Μπράιαν Γκλάνβιλ στο βιβλίο του...ΚηδεμόναςΝεκρολογία για το Ιταλικό είδωλο: «Παρακολουθώντας τις θεαματικές εισβολές του Φακέτι από τον αριστερό μπακ, τα βροντερά σουτ του με το δεξί πόδι, ο Μπεκενμπάουερ αναρωτήθηκε γιατί, ως λίμπερο και σαρωτής, δεν έπρεπε να επιτίθεται από πιο κεντρικό ρόλο. Το έκανε, και το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο γεννήθηκε στην Μπάγερν Μονάχου».

Το τελευταίο σημείο του Γκλάνβιλ είναι αμφιλεγόμενο. Ο Μπεκενμπάουερ δεν έχει κάνει ποτέ τόσο μεγαλεπήβολους ισχυρισμούς για λογαριασμό του. Ωστόσο, ως κάποιος που είχε σκεφτεί πολύ το παιχνίδι, είχε τη δική του ενδιαφέρουσα άποψη για το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο, λέγοντας κάποτε: «Οφείλονταν περισσότερο στο στοιχείο του αιφνιδιασμού παρά σε οποιαδήποτε μαγική φόρμουλα. Οι Ολλανδοί τη γλίτωσαν για τόσο καιρό επειδή η αντίπαλη ομάδα δεν μπορούσε ποτέ να καταλάβει ποιες τακτικές αντιμετώπιζε. Δεν υπήρχαν καθόλου τακτικές, απλώς λαμπροί παίκτες με την μπάλα».

Με άλλα λόγια, στο επαναλαμβανόμενο επιχείρημα σχετικά με την αντίστοιχη επιρροή προπονητών και παικτών στην ανάπτυξη του παιχνιδιού, ο Μπεκενμπάουερ είναι πεπεισμένος ότι, παρά τα όσα υπονοεί η σχολή ιστορίας των χίπστερ του ποδοσφαίρου, το συνολικό ποδόσφαιρο όφειλε πολύ περισσότερα στον Γιόχαν Κρόιφ παρά στον Ρίνους Μίχελς.

Ο Οσβάλντο Αρντίλες είπε ότι ο σπουδαιότερος εν ζωή ποδοσφαιριστής της Γερμανίας ήταν ένας ηγέτης που έπαιξε εξαιρετικό ποδόσφαιρο. Οι μέρες δόξας του Μπεκενμπάουερ αποτελούν μια μεθυστική υπενθύμιση μιας εποχής που οι προπονητές δεν ήταν όλοι δικτατορικοί μικροδιευθυντές και οι παίκτες μπορούσαν επίσης να είναι ηγέτες.

Όχι ότι το στυλ του έπεισε τους πάντες. Σε δύο θητείες στη Νέα Υόρκη Κόσμος, το παιχνίδι του ήταν πολύ εγκεφαλικό για ένα από τα στελέχη που παραπονέθηκε σε έναν υπηρέτη: «Πες στον Kraut να βάλει τον πισινό του μπροστά - δεν πληρώνουμε ένα εκατομμύριο για έναν τύπο να κάθεται στην άμυνα».

Τέλος, θα σας προτείνουμε προϊόντα που σχετίζονται με το ποδόσφαιρο από την εταιρεία μας.